Η χαραυγή θα σε ξεκάνει

Κόμποι, κόμποι, κόμποι. Απροσδιόριστοι. Και τρύπες.
Μου τη σπας. Και δε σε πιστεύω. Καταρχάς δε σου μιλάω και ποτέ δε σου μιλούσα. Και ποτέ δε σε περίμενα. Και δε σε περιμένω. Και αναρωτιέμαι αλήθεια γιατί τώρα σου μιλάω σε β ενικό. Και δεν υπάρχει τίποτα αντάξιο σου και τίποτα που να μπορώ να το κάνω τραγούδι, ή να το γράψω μουσική, ή σε χαρτί να στο κολλήσω στο ψυγείο, ή στον καθρέφτη του μπάνιου όταν θα χει γεμίσει ατμούς. Και κανείς δε με ξέρει. Βλακείες. Όλοι ξέρουν ότι μ'αρέσει να αφήνω χαρτάκια στο ψυγείο. Θέλω να πω ότι μ'αρέσει τα βράδυα που ψιλοβρέχει να πηγαίνω κατω από τα φανάρια και να κοιτάω ψηλά, γιατί βλέπω την κάθε σταγόνα να έρχεται πάνω μου και νιώθω ότι ένα ολόκληρο σκηνικό στήθηκε για χάρη μου. Αλλά δε στο λέω. Να σκάσεις, τόσο καιρό κοιμάμαι, ξυπνάω, κοιμάμαι, ξυπνάω, κοιμάμαι και είμαι χαρούμενη και είμαι λυπημένη. Δε σου γράφω και να σκάσεις. Σου χω αφήσει το ελεύθερο, φτάνει να μου αποσπάς την προσοχή από ό,τι μπορεί να με κάνει να πονάω. Και θέλω να μπορώ να σου πω ότι όταν ψιλοβρέχει μ'αρέσει να κοιτάω ψηλά. Κι αν με προσέξεις, τα ρήματά μου δεν ήτανε ποτέ ζυγός, πάντα ένα έλειπε, αλλά έχω μάθει έτσι και δε μου λείπει τίποτα. Και ώρες ώρες μου λείπεις τόσο που ούτε να κλαίω δε θέλω.
Κόμποι. Δεν ξέρω τι μου γίνεται και δεν έχω πιάνο.