Για λίγο

Μούφα μας βγήκε ο πρώτος όροφος. Σαν ισόγειο σκοτεινό. Βλέπω μόνο το δρόμο και τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Και αν περάσει κανένας περαστικός. Και αν με προσπάθεια φανεί λίγο ουρανός. Φεγγάρι δε, ούτε συζήτηση. Τι κλαμα έριξα τη νύχτα με τα δυο φεγγάρια δε λέγεται.
Έτσι πονάει περισσότερο ο πρώτος όροφος. Κι έτσι πονάει περισσότερο το "Ας ερχόσουν για λίγο". Εγώ στον τέταρτο έπρεπε να μεινω.


Υ.Γ. Απ' τους υποθετικούς λόγους, αγαπημένος μου πλέον είναι το "ΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ".