Deja vu

Κάθε καλοκαίρι εδώ και 3 χρόνια έχει την ίδια εικόνα με ελάχιστες αλλαγές στο σκηνικό.
Ηλιοβασίλεμα, βεράντα, γάτος, γιασεμί. Είναι η πιο μοναχική εικόνα που μπορώ να σκεφτώ απ' όλα τα καλοκαίρια. Οι καρέκλες στην ίδια σειρά, το γιασεμί ανθίζει κάθε καλοκαίρι. Άλλαξε ο γάτος. Κι εγώ βέβαια. Μόνο εκείνη τη στιγμή απ 'ολες τις υπόλοιπες μέρες νιώθω ίδια κάθε φορά. Ίδια αλλά όχι το ίδιο. Εγώ. Κάθε χρόνο.
Έχουν αλλάξει μέσα μου τόσα πολλά τα τελευταία τρία χρόνια που το σκηνικό αυτό μπορεί και να είναι το μόνο μου σταθερό. Το σπίτι, τα μαγνητάκια στο ψυγείο (51), τα σοκολατάκια στο ράφι του σαλονιού με τα ποτήρια, ο γάτος που πηδάει πάνω μου χωρίς να του πω γιατί ξέρει ότι δε θα αντισταθώ κι ας με έχει καταγδάρει.

Εκείνες τις ώρες δεν έχω ιδέα ποια είμαι και τι περιμένω. Διασχίζω τρία χρόνια και είμαι ίδια κάθε φορά εκείνη τη στιγμή.
Αλλάζω. Συνέχεια. Και δεν ξέρω προς ποια κατευθυνση. Τόσο πολύ που δεν προλαβαίνω να συντονιστώ και με ό,τι αλλάζει γύρω μου. Νιώθω απόσταση από σχεδόν όλα όσα με περιτριγυρίζουν. Από τους φίλους μου, που έχω πολλούς αλλά έχω λίγους. Πόσους ξέρω και πόσοι με ξέρουν. Και πόσοι ξέρουν ότι αλλάζω.

Τουλάχιστον είναι ευτυχία που εκπέμπεις στην ίδια συχνότητα με τουλάχιστον 1 άτομο στον κόσμο. Και τουλάχιστον 4 άτομα στον κόσμο θα σε αγαπούν όσο κι αν αλλάξεις.



Το καρδερινάκι σήμερα χάλασε ένα τηλεχειριστήριο.
Κι όλα αυτά για ένα σπασμένο φανάρι Σ-απ-φ-ω(χ) ;

Όνειρα γλυκά.