Κι είναι πολύς ο πόνος να τον μετράς

Αυτό που κατάλαβα εδώ και καιρό είναι πως ο πόνος κρύβει μέσα του πολύ εγωκεντρισμό. (ναι δεν είμαι η πρώτη που το σκέφτηκα, κάποιος άλλος το χε πει πριν από μένα, αλλά δεν ξέρω ποιος, άσε με να κάνω το ποστ!).

Όλοι νομίζουμε ότι κανείς δε μας καταλαβαίνει και ότι εμείς πονάμε περισσότερο από τους άλλους. Ξέρεις εσύ αν εγώ κλαίω το βράδυ και γιατί;; Ξέρω εγώ αν εσύ κλαις το βράδυ και γιατί;; Κι ακόμη αν μου φαίνεται χαζός ο λόγος που εσύ κλαίς ή κλαίγεσαι, σέβομαι το ότι νιώθεις άσχημα κι εύχομαι να κάνεις το ίδιο κι εσύ για μένα. Ποτέ δεν ξέρω ο άλλος τι κρύβει μέσα του ή τι έχει περάσει. Ο κάθε είδους πόνος είναι πόνος.* Μπορεί να είναι θέμα καρδιάς, μπορεί να ειναι σφάκτης, μπορεί να είναι χωρισμός, μπορεί να είναι σκωληκοειδίτιδα, μπορεί να είναι αποτυχία σε γραπτό, μπορεί να είναι πονοκέφαλος. Ανάλογα με τη ζωή και τα μέτρα σου κρίνεις για τι αξίζει να πονάς και για τι όχι. Κι εσύ πονάς, κι εγώ πονάω, κι αυτός πονάει, όλοι πονάμε (το λενε και οι Rem) (εδώ μέχρι κι ο Κιάμος έχει πονέσει γι αυτήν!:p) αλλά παρόλ' αυτά όταν πονάμε, όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από μας :p
Ωραίο δεν είναι;

Δεν υπάρχει τίποτα πιο αληθινό απ' το κλαμα. (Αυτό το χει πει ο Θηβαίος :p)



*Κάτι είπα τώρα .

Παραλήρημα (είδες, το έγραψα σωστά :p) No.' έχω χάσει το μέτρημα'.

Υ.Γ Δε θέλω κανείς να ψάξει αν έγραψα σωστά το "σκωληκοειδίτιδα". Το έλεγξα στο Μπαμπινιώτη :p